Pasta Paura

Ταινίες τρόμου από τη Ιταλία υπήρχαν από την αρχή του κινηματογράφου, αυτό το άρθρο καταγράφει μερικές της χρυσής εποχής (από το 1959 έως το 2009).

Caltiki the Undying Monster (1959)

Μια ομάδα αρχαιολόγων ανακαλύπτουν το (εντυπωσιακό) τέρας του τίτλου σε αυτή την ταινία με το εκρηκτικό φινάλε.

Atom Age Vampire (1960)

Ένα τροχαίο ατύχημα παραμορφώνει την Jeanette Moreneau [η Susanne Loret του Minotaur, the Wild Beast of Crete (1960)], της οποίας την ομορφιά αναλαμβάνει να επαναφέρει ο Alberto Levin [ο Alberto Lupo του The Agony and the Ecstasy (1965)], σε αυτή την ταινία που είναι απολαυστική συνοδεία κρασιού.

Black Sunday (1960)

Ένα voice-over μας εξηγεί πως μια φορά και ένα καιρό συγγενείς κατέδιδαν ο ένας τον άλλων για σατανισμό. Στην Barbara Steele που κατηγορείται για μαγεία τοποθετούν μια μάσκα με καρφιά στο πρόσωπο της. Δύο αιώνες μετά θέλει να επιστρέψει με άγριες διαθέσεις. Μαθήματα σκηνοθεσίας τρόμου από τον Mario Bava που ήταν και διευθυντής φωτογραφίας μαζί με τον Ubaldo Terzano [Black Sabbath (1963)].

Blood and Roses (1960)

Ένα ποιητικό και συνάμα σουρεαλιστικό φιλμ, με φανταστικά κοστούμια και εμπνευσμένη χρήση των χρωμάτων από τον διευθυντή φωτογραφίας Claude Renoir [The Spy Who Loved Me (1977)].

Eyes without a Face (1960)

Το πρόσωπο της Christiane Génessier [η Edith Scob του Brotherhood of the Wolf (2001)] έχει παραμορφωθεί έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και ο πατέρας της Génessier [ο Pierre Brasseur του Port of Shadows (1938)] με την βοήθεια της Louise [η Alida Valli του Suspiria (1977)] απαγάγει νεαρές με σκοπό να χρησιμοποιήσει το δέρμα τον προσώπων τους. Captivating φιλμ, με εξαιρετική μουσική [του Maurice Jarre {Lawrence of Arabia (1962)}], εμπνευσμένη σκηνοθεσία [του Georges Franju {Le sang des bêtes (1949)}] και ωραία location.

Hercules in the Haunted World (1961)

Ο μυθολογικός ήρωας του τίτλου [ο Reg Park του Hercules and the Captive Women (1961)] θέλει να βρει την αγαπημένη του Deianira [η Leonora Ruffo του Goliath and the Vampires (1961)] και για να το επιτύχει αυτό πρέπει να ψάξει για το χρυσό μήλο. Κατά τη διάρκεια της αποστολής του θα συναντήσει πολλούς τρομακτικούς εχθρούς, σε αυτή την ταινία με τα εξαιρετικά location και την υπέροχη σκηνογραφία.

Atlas in the Land of the Cyclops (1961)

Ο Maciste [ο Gordon Mitchell του Evil Spawn (1987)] πρέπει να σώσει τον γιό του Δία, αλλά για να το καταφέρει αυτό έχει να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια, με αποκορύφωμα το αξεπέραστο φινάλε με τον κύκλωπα [ο Aldo Pedinotti του Hercules in the Haunted World (1961)].

The Whip and the Body (1963)

Ο Kurt Menliff [ο Christopher Lee] επιστρέφει στο κάστρο της οικογενείας του όπου σκοτώνεται και ζωντανεύει για να στοιχειώσει, ή μήπως όχι; Ρομαντική ταινία, γεμάτη μαστιγώματα, γοτθική ατμόσφαιρα, υπέροχα κοστούμια, φοβερά location και εξαίσια φωτογραφία του Ubaldo Terzano [Blood and Black Lace (1964)] και του Mario Bava, ο οποίος επίσης σκηνοθέτησε.

Black Sabbath (1963)

Μια από τις κλασσικότερες ταινίες ανθολογίας στην ιστορία του κινηματογράφου με αφήγηση από τον Boris Karloff και σκηνοθεσία του Mario Bava.

Blood and Black Lace (1964)

Ένας μασκοφόρος σε ένα πάρκο στραγγαλίζει μια γυναίκα. Ευρηματικοί φόνοι μοντέλων αποτελούν το υπόλοιπο αυτής της ταινίας με την εκπληκτική σκηνογραφία.

Castle of Blood (1964)

Ο Thomas Blackwood [ο Umberto Raho του The Last Man on Earth (1964)] στέλνει τον συγγραφέα Alan Foster [ο Georges Rivière του Horror Castle (1963)] σε ένα κάστρο, όπου συναντά την Elisabeth Blackwood [η Barbara Steele] και την Julia [η Margarete Robsahm του Them and Us (1976)] και παράξενα συμβάντα ξεκινούν. Γρήγορη σε ρυθμό ταινία με όμορφη μουσική του Riz Ortolani [Cannibal Holocaust (1980)].

Giants of Rome (1964)

Ο Ιούλιος Καίσαρας [ο Alessandro Sperli του The Valachi Papers (1972)] αναθέτει σε πέντε άνδρες μια δύσκολη αποστολή.

The Last Man on Earth (1964)

Αφού η γη έχει γεμίσει βαμπίρ και ο Robert Morgan [ο Vincent Price] είναι ο τελευταίος επιζών, ψάχνει για άλλους ομοίους του και πολεμά τους ζωντανούς νεκρούς. Από τις λίγες φορές που το voice-over της σκέψης του πρωταγωνιστή λειτουργεί θετικά σε μία ταινία.

Βασισμένο στο έργο “I Am Legend” του Richard Matheson, θα σας κάνει να ξεχάσετε την ομώνυμη ταινία του Francis Lawrence. Ατμοσφαιρική ασπρόμαυρη φωτογραφία [του Franco Delli Colli {Rats - Notte di terrore (1984)}], στο φιλμ στο οποίο χρωστάν πολλά οι ταινίες ζωντανών νεκρών του George A. Romero.

Planet of the Vampires (1965)

Στο διάστημα, αστροναύτες επιτίθενται ο ένας στον άλλον, στην ίσως καλύτερη Ιταλική ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Bloody Pit of Horror (1965)

Ένας εκτελεστής δολοφονείται με έναν βίαιο θάνατο και υπόσχεται πως θα επιστρέψει για να εκδικηθεί. Χρόνια μετά στο κάστρο του συμβάντος μια ομάδα παραγωγής με τα μοντέλα της δουλεύουν σε μια φωτογράφιση για βιβλία τρόμου, ως που οι δολοφονίες ξεκινούν μέσω έξυπνων τρόπων βασανιστηρίων.

Hercules and the Princess of Troy (1965)

Ο Ηρακλής [ο Gordon Scott του Goliath and the Vampires (1961)], έχει να αντιμετωπίσει ένα θαλάσσιο τέρας καθώς και πολλές δολοπλοκίες.

Nightmare Castle (1965)

Ο Stephen [ο Paul Muller] πιάνει στα πράσα την γυναίκα του Muriel [η Barbara Steele] με τον εραστή της David [ο Rik Battaglia του Duck, You Sucker (1971)] και έπειτα τους δένει, βασανίζει και σκοτώνει. Η επιστροφή από τον τάφο είναι μοιραία. Η ταινία έχει εντυπωσιακή αρχή, άριστο φινάλε και μια κοιλιά στη μέση.

Spirits of the Dead (1968)

Μια από τις κακές περιπτώσεις ταινίας-ανθολογίας, που θα μας κάνει να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο τις αξεπέραστες μεταφορές των ιστοριών του Edgar Allan Poe που έχει κάνει ο Roger Corman.

Ο Louis Malle σκηνοθετεί το κεφάλαιο William Wilson στο οποίο η βαρεμάρα βασιλεύει, ο Federico Fellini το Toby Dammit το οποίο είναι ένα φεστιβάλ βαρεμάρας και ο Roger Vadim το Metzengerstein το οποίο δίνει ρεσιτάλ βαρεμάρας.

Naked You Die (1968)

Χωρίς να γνωρίζουμε το κίνητρο του, ένας δολοφόνος σκοτώνει στραγγαλίζοντας (και όχι μόνο) σε αυτή την ταινία με τα φοβερό ντεκόρ [του Mario Giorsi {Massacre Time (1966)}], την εξαιρετική μουσική [του Carlo Savina {Fangs of the Living Dead (1969)}], την έξυπνη φωτογραφία [του Fausto Zuccoli {Zombie Holocaust (1980)}] και την εμπνευσμένη σκηνοθεσία [του Antonio Margheriti, ο οποίος έγραψε και το σενάριο, μαζί με τον Franco Bottari {Una ondata di piacere (1975)}, βασισμένοι σε μια ιστορία του Giovanni Simonelli {Nightmare Concert (A Cat in the Brain) (1990)}].

Assignment Terror (1970)

Κάποιοι θέλουν να κατακτήσουν τον πλανήτη γη, με τους «αδύναμους» ανθρώπους, για αυτό χρησιμοποιούν καλλονές (για να επηρεάσουν υψηλόβαθμα πρόσωπα) καθώς και τους επιστήμονες Michael Rennie [The Day the Earth Stood Still (1951)] και Karin Dor [Topaz (1969)] που θα φέρουν στη ζωή τον δράκουλα [ο Manuel de Blas του Histoire d'O: Chapitre 2 (1984)], το τέρας του Frankenstein [ο Ferdinando Murolo του All the Way Boys (1972)] και έναν λυκάνθρωπο [όπως πάντα ο Paul Naschy].

Count Dracula (1970)

Το 1897, ο δικηγόρος Jonathan Harker (ο Fred Williams) πηγαίνει από το Bistritz στην Transylvania και συγκεκριμένα στο κάστρο του Δράκουλα (ο Christopher Lee) για να τον βοηθήσει να μετακομίσει. Μετά από μερικά περίεργα περιστατικά, ο πρωταγωνιστής καταλήγει σε μια κλινική, μαζί με τον Renfield (ο Klaus Kinski) και υπό την επίβλεψη του Van Helsing (ο Herbert Lom) και του John Seward (ο Paul Muller). Ο Κόμης, για να γίνει νεότερος επιτίθεται στην Lucy (η Soledad Miranda) μπροστά στα μάτια της Mina (η Maria Rohm). Όταν η Lucy γίνεται βαμπίρ, ο Van Helsing και ο Morris (ο Jack Taylor) προσπαθούν να την δολοφονήσουν. Αυτή είναι αναμφίβολα η πιο πιστή μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του βιβλίου του Bram Stoker. Το όλο πράγμα έχει ένα επικό feeling χάρις την εξαιρετική συνεργασία του σκηνοθέτη Jesus Franco και των editor Derek Parsons και Bruno Mattei. Η μουσική του Bruno Nicolai είναι αξεπέραστη και τα σκηνικά ακόμα καλύτερα. Η διεύθυνση φωτογραφίας του Manuel Merino είναι υπέροχη και αυτή πρέπει να είναι η πιο περήφανη δουλειά του Jesus Franco με τα παιχνίδια που γίνονται με τις σκιές και θυμίζουν τρομακτικά φιλμ της δεκαετίας του ’20. Τα εφέ δεν είναι όσο πειστικά θα έπρεπε αλλά το φιλμ σε μαγνητίζει τόσο με το σενάριο του που δεν παρατηρείς τις ατέλειες.

The Strange Vice of Mrs. Wardh (1971)

Γυναίκες δολοφονούνται από έναν μανιακό με φαλτσέτα, σε αυτή την ταινία με το καλαίσθητο γυμνό και την ποιητική σκηνοθεσία [του Sergio Martino] από την πρώτη σκηνή (της βροχής) έως τα υπέροχα location του φινάλε.

The Night Evelyn Came Out of the Grave (1971)

Στη Βρετανία, ο Alan [ο Anthony Steffen του Killer Fish (1979)] βασανίζει κοκκινομάλλες ιερόδουλες επειδή θυμάται την νεκρή γυναίκα του. Ο αδερφός της Albert [ο Roberto Maldera του Night of the Devils (1972)] γνωρίζει τα πάντα, αλλά κρατά το στόμα του κλειστό επειδή εξαγοράζεται.

The Case of the Scorpion’s Tale (1971)

Στο Λονδίνο ένα αεροπλάνο εκρήγνυται και ανάμεσα στους νεκρούς είναι και ο σύζυγος της Lisa Baumer [η Ida Galli του The Whip and the Body (1963)], η οποία κληρονομεί ένα εκατομμύριο δολάρια και πηγαίνει στην Αθήνα για να τα εισπράξει, όπου δολοφονείται από έναν άνδρα ντυμένο στα μαύρα που της παίρνει τα λεφτά.

Dawn of the Mummy (1971)

Η ταινία αυτή ξεκινά στην Αίγυπτο το 3.000 π.χ., αλλά γρήγορα μας μεταφέρει στο σήμερα, όπου ο αρχαιοκάπηλος Rick [ο Barry Sattels του The Indian (2007)], κάνει «ντου» στον τάφο του Σαμπιράμι. Σύντομα μοντέλα και φωτογράφος από την Νέα Υόρκη καταφθάνουν στο Κάιρο, και αφού βρίσκουν έναν νεκρό, οι στρατιές των νεκρών της μούμιας ανασταίνονται και ψάχνουν για σάρκα. Φοβερά εφέ, ωραίο soundtrack [του Shuki Levy {Fatal Games (1984)}] και ένα θεαματικό φινάλε, καταστρέφονται από την κακή φωτογραφία [του Larry Revene {The Devil in Miss Jones Part II (1982)} και του Sergio Rubini {Squadra volante (1974)}].

Lady Frankenstein (1971)

Ο Tom Lynch [ο Herbert Fux του Mark of the Devil (1970)] προμηθεύει τον Frankenstein [ο Joseph Cotten του Citizen Kane (1941)] με πτώματα από το νεκροτομείο για τα πειράματα του. Όταν ο δεύτερος δημιουργεί ένα τέρας [ο Paul Whiteman] που τον δολοφονεί, η κόρη του [η κούκλα Rosalba Neri του Hercules in the Haunted World (1961)] θα συνεχίσει το έργο του.

Baron Blood (1972)

Στην Αυστρία, ο θείος Karl Hummel [ο Massimo Girotti του Last Tango in Paris (1972)] υποδέχεται τον Peter Kleist [ο Antonio Cantafora του Demons 2 (1986)], ο οποίος σύντομα σπεύδει να αναστήσει έναν πρόγονο του που ήταν βασανιστής.

A Virgin among the Living Dead (1973)

Μια από τις γρηγορότερες σε ρυθμό ταινίες του Jesus Franco, αυτό το σουρεαλιστικό μανιφέστο, διαθέτει ωραία location, αξεπέραστη χρήση της κάμερας, υπέροχη φωτογραφία [του José Climent {Drácula contra Frankenstein (1972)}] και ποιητικό φινάλε.

Torso (1973)

Ένας μασκοφόρος με μαύρα γάντια δολοφονεί ένα ζευγάρι. Τα εγκλήματα συνεχίζονται και το κοινό προσπαθεί να μαντέψει την ταυτότητα του. Ωραία location και εξαιρετική χρήση τους.

Don’t Look Now (1973)

Η Laura [η Julie Christie του Troy (2004)] και ο John [ο Donald Sutherland] πάνε στην Βενετία για να ξεπεράσουν τον θάνατο της κόρης τους. Η Ιταλική ταινία τρόμου που οι mainstream κινηματογραφόφιλοι προτιμούν, είναι κατ εμέ μια με αδύναμο σενάριο.

Flavia the Heretic (1974)

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διαφορετική περίπτωση nunsploitation ταινίας, καθώς δεν επικεντρώνετε στο γυμνό ή τη βία, αλλά γίνετε της πουτάνας σε όλα τα επίπεδα, καθώς ακλουθούμε την ιστορία (το 1400 στην Puglia της Ιταλίας) της γυναίκας του τίτλου [η Florinda Bolkan του Don't Torture a Duckling (1972)]. Ποιητική σκηνοθεσία [του Gianfranco Mingozzi {Les exploits d'un jeune Don Juan (1987)}] και εμπνευσμένο camera work [του Sandro Tamborra {The Night Porter (1974)}] αναδεικνύει τα μαστιγώματα (και άλλα βασανιστήρια), τους βιασμούς και το splatter, σε αυτό το sleaze film πρώτης κατηγορίας.

Beyond the Door (1974)

Η Jessica Barrett [η Juliet Mills του Waxwork II: Lost in Time (1992)] έχει μια περίεργη και γρήγορη εγκυμοσύνη, σε αυτή την ταινία που αξίζει να την δείτε σε double-bill (μαζί με κάποιο καλύτερο έργο), αλλά το φιλμ, μόνο του δεν «στέκεται».

The Living Dead at the Manchester Morgue (1974)

Φόνους ερευνά η αστυνομία και ύποπτοι είναι κάποιοι χίπηδες, όμως ένοχοι είναι τα ζόμπι του τίτλου.

Burnt Offerings (1976)

Η Marian [η Karen Black] και ο Ben [ο Oliver Reed] μετακομίζουν σε ένα σπίτι και αυτός αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα. Σασπένς αλλά και τίποτα άλλο ιδιαίτερο σε αυτή την ταινία που είναι ανάμεσα στις πιο βαρετές του βιβλίου και δυσκολεύτηκα να δω ως το τέλος, καθώς θυμίζει περισσότερο δράμα παρά φιλμ τρόμου.

Werewolf Woman (1976)

Κατά την πανσέληνο μια γυναίκα μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο και ξεκινά τις δολοφονίες, σε αυτή το sleaze film πρώτης κατηγορίας, με την ατμοσφαιρική φωτογραφία [του Mario Capriotti {Una ondata di piacere (1975)}], που αποτελεί ένοχη απόλαυση γεμάτη σουρεαλισμό και έξοχο splatter.

Suspiria (1977)

Μια βροχερή νύχτα, η Νεοϋορκέζα Suzy Bannion [η Jessica Harper του Phantom of the Paradise (1974)] φτάνει σε μια σχολή χορού, όπου το ένα περίεργο φαινόμενο διαδέχεται το άλλο. Εντυπωσιακό φιλμ, γεμάτο χρώμα [του Luciano Tovoli {Tenebre (1982)}] και creepy μουσική [των Goblin, με τη συνεργασία του σκηνοθέτη Dario Argento].

Tentacles (1977)

Άνθρωποι εναντίων γιγαντιαίου χταποδιού. Στη θεωρία, μια ταινία με μια τόσο τέλεια ιδέα θα έπρεπε να μου αρέσει, όμως στην πράξη έχουμε να κάνουμε με ακόμα ένα φιλμ του σκηνοθέτη Ovidio G. Assonitis, και η βαρεμάρα ξεπερνά κάθε όριο. Έχω αρχίσει να τρομάζω να βλέπω ταινίες με το όνομα του στους τίτλους αρχής.

Dawn of the Dead (1978)

Χάος επικρατεί από την επέλαση των ζόμπι, και μια ομάδα ανθρώπων θα αποδράσει με ένα ελικόπτερο για να καταλήξει σε ένα εμπορικό κέντρο το οποίο πολιορκούν ζωντανοί νεκροί. Μια από τις καλύτερες ταινίες με ζόμπι όλων των εποχών, έχει όμως ατέλειες, όπως μερικούς διαλόγους που μας εξηγούν αυτά που βλέπουμε. Το πολιτικό σχόλιο της πρώτης ταινίας [Night of the Living Dead (1968)] προκάλεσε αίσθηση, αλλά σε αυτό το sequel όλο το εγχείρημα φαντάζει ως ένα  social commentary από το πρώτο λεπτό ως το τέλος.

Last House on the Beach (1978)

Έπειτα από μια ληστεία, οι κακοποιοί βρίσκουν καταφύγιο σε ένα σπίτι με μοναχές, όπου θα βιάσουν και θα σκοτώσουν. Splatter & γυμνό σε ένα sleaze φιλμ, που βασανίζει τον θεατή με σκηνές αργής κίνησης που δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στη βία.

The Sister of Ursula (1978)

Η Dagmar [η Stefania D'Amario του Zombie (1979)] και η Ursula [η Barbara Magnolfi του Suspiria (1977)] νοικιάζουν ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, όπου θα κάνουν business με τον Roberto [ο Vanni Materassi του The Blancheville Monster (1963)], όμως σύντομα οι δολοφονίες γύρω τους ξεκινούν, σε αυτή την ταινία με τους τόνους γυμνού.

Giallo a Venezia (1979)

Η Flavia [η Leonora Fani του Naked Massacre (1976)] και ο Fabio [ο Gianni Dei του Patrick vive ancora (1980)] βρίσκονται νεκροί υπό περίεργες συνθήκες. Η αστυνομία ερευνά, και το κοινό προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο μέσα από flashback.

Beyond the Darkness (1979)

Η Anna [η Cinzia Monreale] πεθαίνει και ο Frank Wyler [ο Kieran Canter του The Lonely Lady (1983)] μένει μόνος του με την Iris [η Franca Stoppi του The Other Hell (1981)]. Από εκεί και μετά η βιαιότητα και η μανία, δεν έχουν προηγούμενο, σε αυτή την ταινία με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Joe D'Amato.

The Visitor (1979)

Η Katy Collins [η Paige Conner του Little Darlings (1980)] έχει τηλεπαθητικές ικανότητες, πράγμα που δημιουργεί προβλήματα στους γύρω της, σε αυτή την ταινία με τα εντυπωσιακά εφέ και τίποτα παραπάνω.

The Great Alligator (1979)

Σε ένα νησί, γουρουνάκια γίνονται θύματα κροκοδείλων μπροστά στα μάτια τουριστών, οι οποίοι δεν είναι πολύ συμπαθείς σε συγκεκριμένους ιθαγενείς, που πιστεύουν σε έναν θεό αλιγάτορα, ο οποίος έχει άγριες διαθέσεις.

Ένα από τα όνειρα μου είναι να σκηνοθετήσω φιλμ με δολοφονικό τεράστιο κροκόδειλο, με αποτέλεσμα, όλες οι ταινίες του είδους καλές ή κακές να μου φαίνονται υπέροχες. Η συγκεκριμένη μάλιστα είναι υπερπαραγωγή [του Luciano Martino {Cannibal Ferox (1981)}] και διαθέτει και groovy μουσική [του Stelvio Cipriani {Baron Blood (1972)}].

Cannibal Holocaust (1980)

Ο Alan Yates [ο Carl Gabriel Yorke του Apollo 13 (1995)], η Faye Daniels [η Francesca Ciardi του The Tunnel (1980)], ο Jack Anders [ο Perry Pirkanen του City of the Living Dead (1980)] και ο Mark Tomaso [ο Luca Barbareschi του Cut and Run (1985)] αποτελούν ένα κινηματογραφικό συνεργείο ντοκιμαντέρ που χάθηκε στην ζούγκλα των κανιβάλων. Στα μισά της ταινίας, μια ομάδα διάσωσης βρίσκει τα πτώματα τους και το υλικό που είχαν τραβήξει.

Ο σκηνοθέτης Ruggero Deodato στήνει όμορφο σασπένς στα πρώτα 20 λεπτά, και έπειτα η αηδία ξεκινά. Το soundtrack του Riz Ortolani κολλά στο μυαλό σου για πάντα, και οι σκηνές βίας προκαλούν εμετό.

Είναι πάντα δύσκολο να γράψεις για μια ταινία σαν αυτή (αν και δεν υπάρχουν πολλές ταινίες σαν αυτή). Είναι η καλύτερη Ιταλική ταινία όλων των εποχών; Ίσως… Είναι ότι πιο σοκαριστικό έχει βγάλει ποτέ το μεσογειακό σινεμά; Ίσως… Είναι αηδιαστικό επειδή ζώα δολοφονήθηκαν για την πραγματοποίηση του φιλμ; Απόλυτα σίγουρα.

Προφητικό έργο, για τα reality show του σήμερα και το torture porn genre που τόση επιτυχία κάνουν. Κάποιοι όμως χρόνια μετά έκλεψαν την ιδέα και έκαναν το The Blair Witch Project (1999), το οποίο σαν να μην ήταν αρκετό, γέννησε και άλλες found-footage ταινίες μετρίου επιπέδου.

Erotic Nights of the Living Dead (1980)

Σε ένα νησί της Καραϊβικής, οι ζωντανοί κάνουν πολύ σεξ, και οι νεκροί σηκώνονται από τους τάφους τους για να τους φάνε. Ο καλύτερος διευθυντής φωτογραφίας του «χώρου» Joe D'Amato που έγινε παράλληλα και ο καλύτερος σκηνοθέτης πορνό ταινιών της Ιταλίας, μας παραδίδει τον άψογο συνδυασμό ερωτισμού (hardcore) και τρόμου (splatter), μαζί με δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, τον George Eastman (που έγραψε και το σενάριο) και την Laura Gemser, σε αυτό το sleaze πρώτης κατηγορίας.

House on the Edge of the Park (1980)

Ο βιαστής Alex [o David Hess] και ο επαγγελματικός του συνεργάτης και φίλος Ricky [o Giovanni Lombardo Radice του Gangs of New York (2002)] πηγαίνουν σε ένα πάρτι όπου έπειτα από μια ασήμαντη αφορμή ξεκινούν τους βιασμούς και τους βασανισμούς, σε αυτό το sleaze πρώτης κατηγορίας, που με κάνει να αναρωτιέμαι πως και δεν έχει γίνει remake ακόμα, αφού είναι ένα μικρό αριστούργημα.

The True Story of the Nun of Monza (1980)

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία εξαιρετική περίπτωση ποιητικής σουρεαλιστικής ταινίας με γυμνό, μαστιγώματα, όργια, λεσβιακά και αυνανισμό ενώπιων ομαδικού βιασμού. Και όλα αυτά υπό την φοβερή μουσική του Gianni Marchetti {Emanuelle e Françoise le sorelline (1975)}.

The Beyond (1981)

Ένα ξενοδοχείο χτίστηκε επάνω σε μια εκ των επτά πυλαίων της κολάσεως. Στη Λουιζιάνα, το 1981 η Liza Merril [η Catriona MacColl του The House by the Cemetery (1981)] κληρονομεί το εν λόγο hotel και η Emily [η Cinzia Monreale του The Stendhal Syndrome (1996)] την προτρέπει να το αφήσει και να φύγει. Φανταστική φωτογραφία [του Sergio Salvati {Zombie (1979)}] & ανατριχιαστικά ειδικά εφέ [του Giannetto De Rossi {Zombie (1979)}].

The House by the Cemetery (1981)

Από τη Νέα Υόρκη η οικογένεια Boyle πηγαίνει στην Βοστόνη, και συγκεκριμένα στο νέο τους σπίτι, όπου στο υπόγειο ζει ένας μανιακός δολοφόνος.

The Other Hell (1981)

Ο διάβολος κάνει έφοδο σε ένα μοναστήρι με μοναχές, σε αυτή την κάπως βαρετή ταινία του Bruno Mattei.

Tenebre (1982)

Ένας μαυροντυμένος δολοφονεί κατά συρροή και στέλνει γράμματα στον συγγραφέα ενός giallo βιβλίου. Η αστυνομία ερευνά, αλλά οι φόνοι συνεχίζονται, σε αυτή την ταινία με την τέλεια μουσική.

Satan’s Baby Doll (1982)

Βαρετή σουρεαλιστική πατάτα, με ελάχιστο γυμνό και splatter που δεν καταφέρνουν να σώσουν την κατάσταση.

Caligula 2 – The Untold Story (1982)

Ένα voice-over μας εξηγεί ποιος είναι ο Καλιγούλας [ο David Brandon του The Blade Master (1984)]. Το υπόλοιπο της ταινίας περνά με άφθονο hardcore σεξ, splatter, βιασμούς, όργια, και μερικές σκηνές που είναι πολύ ανατριχιαστικές ή αηδιαστικές για να τις περιγράψω.

2019 - Dopo la caduta di New York (1983)

20 χρόνια μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα, στη Νεβάδα, ο Parsifal [ο Michael Sopkiw του Massacre in Dinosaur Valley (1985)] νικά σε αγώνες του στυλ Death Race 2000 (1975) και έπειτα του ανατίθεται μαζί με τον Ratchet [ο Romano Puppo του Escape from the Bronx (1983)] και τον Bronx [ο Paolo Maria Scalondro του Sleepless (2001)] μία δύσκολη αποστολή [να βρούνε τη μοναδική γόνιμη γυναίκα] στο Μανχάταν [που έχει ακόμα ποντίκια]. Όμως δεν έχει πολύ σημασία το σενάριο [των Ernesto Gastaldi {Once Upon a Time in America (1984)}, Gabriel Rossini {La guerra del ferro - Ironmaster (1983)}, Sergio Martino], αλλά η εξαιρετική μουσική [του Guido De Angelis και Maurizio De Angelis {Torso (1973)}], η φανταστική φωτογραφία [του Giancarlo Ferrando {Torso (1973)}], η σκηνοθεσία [του Sergio Martino {Torso (1973)}] που ανάλογα με τη σεκάνς αλλάζει και mood, το splatter, η απολαυστική δράση, οι ακτίνες laser, τα ευφάνταστα όπλα, τα φλογοβόλα και τα εντυπωσιακά sets. Δεν υπάρχει κάτι που να θες και να μην βρίσκεται σε αυτή την ταινία!

Phenomena (1985)

Το κοινό προσπαθεί να μαντέψει την ταυτότητα πίσω από κάποιες δολοφονίες, ενώ ο εντομολόγος John McGregor [ο Donald Pleasence] αναθέτει στην υπνοβάτισσα Jennifer Corvino [η Jennifer Connelly] να βρει τον εγκληματία.

Demons (1985)

Σε ένα σινεμά η Rosemary [η Geretta Geretta του Rats - Notte di terrore (1984)] φορά μια promotional μάσκα της ταινίας που θα προβληθεί, πράγμα που την μετατρέπει σε δαίμονα. Έτσι ξεκινά το κακό και οι έγκλειστοι του κινηματογράφου έρχονται αντιμέτωποι με την μεταδιδόμενη λύσσα. Ικανοποιητικό σε splatter φιλμ, που διαθέτει επίσης εξαιρετική μουσική από τον Claudio Simonetti και πολλές ροκ μπάντες της εποχής.

Demons 2 (1986)

Μετά από ένα εικοσάλεπτο βαρεμάρας, λίγο αίμα ξυπνά ένα δαίμονα που αυτός με τη σειρά του δαιμονίζει την Sally [η Coralina Cataldi-Tassoni του Opera (1987)] που έχει γενέθλιο πάρτι, και τότε η «πανήγυρης» ξεκινά, σε αυτή την ταινία με τους αφελείς διαλόγους και τον γρήγορο ρυθμό.

Troll (1986)

Το πλάσμα του τίτλου μεταμορφώνεται σε Wendy Anne Potter [η Jenny Beck του Tightrope (1984)] και στην πολυκατοικία της πηγαίνει από διαμέρισμα σε διαμέρισμα και φτιάχνει και άλλα παρόμοια τέρατα, σε αυτή την ταινία με την εξαιρετική φωτογραφία [του Romano Albani {Phenomena (1985)}], που όμως όλως περιέργως είναι μέτρια. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο με τον John Carl Buechler στην καρέκλα του σκηνοθέτη ειδικά αφού χρόνια μετά μας προσέφερε αριστουργήματα όπως το Watchers Reborn (1998).

Aenigma (1987)

Ένα τροχαίο ατύχημα οδηγεί μια κοπέλα στο νοσοκομείο, έκτοτε περίεργα φαινόμενα συμβαίνουν στους υπαίτιους. Είδα αυτή την ταινία δύο φορές, και σας προτείνω να μην κάνετε το ίδιο.

Dial: Help (1988)

Η Jenny Cooper [η Charlotte Lewis του The Golden Child (1986)] δέχεται τηλεφωνήματα και στην άλλη άκρη της γραμμής φόνοι συμβαίνουν. Ο σκηνοθέτης Ruggero Deodato προσπαθεί να μιμηθεί τον Dario Argento; Αν ναι, δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά, αλλά το φιλμ τουλάχιστον είναι γρήγορο σε ρυθμό και σε ορισμένες σκηνές η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο.

The Touch of Death (1988)

Ο πρωταγωνιστής [o Brett Halsey του The Godfather: Part III (1990)] ξεκινά κάνοντας κομματάκια με ένα αλυσοπρίονο μια κοπέλα και έπειτα τα απομεινάρια τα ταΐζει σε γουρούνια. Η ταινία συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με δολοφονίες πλούσιων χηρών (και όχι μόνο) καθώς ο εγκληματίας έχει χρέη αφού είναι εθισμένος στον τζόγο. Πρόχειρη ταινία με κωμικά στοιχεία, αλλά και όμορφο ρεαλιστικό splatter.

Santa Sangre (1989)

Όταν ήμουν μικρός, σε ένα τηλεπεριοδικό «πέτυχα» μια εικόνα από αυτή την ταινία, και με τρόμαξε τόσο που δεν ήθελα να την δω ποτέ. Αναγκάστηκα να τη δω για το βιβλίο και πρόκειται για ένα αργό φιλμ… σαν να βλέπεις Αγγελόπουλο με splatter. Υπόσχομαι να μην ξαναδώ ποτέ art film.

Troll 2 (1990)

Κατά πολλούς η χειρότερη ταινία όλων των εποχών, δυστυχώς όμως δεν είναι. Γιατί άμα ήταν τουλάχιστον θα γελούσαμε λιγάκι, ενώ είναι απλά μέτρια. Πράγμα περίεργο αν αναλογιστεί κανείς πως τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Claudio Fragasso ο οποίος μας έχει προσφέρει ανώτερα δείγματα όπως το Zombie 4: After Death (1989).

Two Evil Eyes (1990)

Μετά τη συνεργασία των George A. Romero και Dario Argento στο Dawn of the Dead (1978) ως σκηνοθέτης και παραγωγός αντίστοιχα, οι δύο μαέστροι παραδίδουν την ταινία αυτή, ως σκηνοθέτες, ο πρώτος με το The Facts in the Case of Mr. Valdemar και ο δεύτερος με το The Black Cat, που αμφότερες είναι ιστορίες του Edgar Allan Poe.

Cemetery Man (1994)

Ο νεκροθάφτης Francesco Dellamorte [ο Rupert Everett του Stardust (2007)] έχει προβλήματα καθώς τα πτώματα του νεκροταφείου στο οποίο εργάζεται επανέρχονται στη ζωή ως ζόμπι. Σαν να μην είναι αυτό αρκετό ερωτεύεται και την Anna Falchi [S.P.Q.R.: 2,000 and a Half Years Ago (1994)]. Με διαφορά η καλύτερη ταινία ζόμπι της δεκαετίας του ’90, μας προσφέρει αξεπέραστη ατμόσφαιρα.

The Stendhal Syndrome (1996)

Η Anna Manni [η Asia Argento] λιποθυμά σε μια έκθεση τέχνης και παθαίνει αμνησία. Σύντομα οι πίνακες ζωγραφικής αποκτούν ζωή για αυτή καθώς αρχικά ακούει τις παραστάσεις τους ενώ έπειτα «μπαίνει» μέσα τους. Όντας αστυνομικός, παράλληλα θα πρέπει να εξιχνιάσει και μια υπόθεση με έναν βιαστή και δολοφόνο. Ονειρικός σουρεαλισμός σε αυτή την ταινία του σκηνοθέτη Dario Argento που μας δείχνει την αγάπη του για την τέχνη. Το φιλμ δεν είναι τόσο κακό όσο σας έχουν πει, αλλά δυστυχώς αποτέλεσε την αρχή της ποιοτικής κατρακύλας του Ιταλού μαέστρου, και από τότε έχει καταφέρει να μας έχει εντυπωσιάσει μόνο με το Sleepless (2001).

The Night Flier (1997)

Ένας δολοφόνος που νομίζει πως είναι βαμπίρ πετά με το μικρό μαύρο του αεροπλάνο και σκορπά τον τρόμο. Οι ρεπόρτερ Richard Dees [ο Miguel Ferrer του The Manchurian Candidate (2004)] και Katherine Blair [η Julie Entwisle του In & Out (1997)] θα προσπαθήσουν να εξιχνιάσουν το μυστήριο.

The Phantom of the Opera (1998)

Στο Παρίσι του 1877 ένα παρατημένο μωρό μεγαλώνουν αρουραίοι του υπονόμου. Όταν αυτό μεγαλώνει γίνεται το «φάντασμα» [ο Julian Sands του Arachnophobia (1990)] που στοιχειώνει την όπερα και ερωτεύεται την Christine Daaé [η Asia Argento].

Freddy vs. Jason (2003)

Την λίγη προϊστορία του Freddy Krueger [ο Robert Englund] από τις επτά του ταινίες, ακολουθεί η μεταμόρφωση του κακού σε Pamela Voorhees [η Paula Shaw του Insomnia (2002)] ώστε να στείλει τον Jason Voorhees [ο Ken Kirzinger του X2 (2003)] στον δρόμο με τις λεύκες. Αν εξαιρέσουμε τον Robert Englund, το casting [του Matthew Barry {Mars Attacks! (1996)} και της Nancy Green-Keyes {The Notebook (2004)}] είναι αδύναμο, όπως και το σενάριο [του Damian Shannon και του Mark Swift {Friday the 13th (2009)}], αλλά η φωτογραφία [του Fred Murphy {Q (1982)}] είναι εξαιρετική.

Minotaur (2006)

Το μυθολογικό τέρας του τίτλου μετατρέπεται σε μια ταινία στο στυλ των τηλεοπτικών Hercules: The Legendary Journeys (1995) και Xena: Warrior Princess (1995) με λίγη δόση τρόμου.

Hannibal Rising (2007)

Μετά το Manhunter, (1986), το The Silence of the Lambs (1991), το Hannibal (2001) και το Red Dragon (2002), έχουμε το prequel της σειράς και ομολογώ πως είμαι προκατειλημμένος με αυτά διότι αφενός πάνε την ιστορία πίσω (άρα δεν έχουμε πρόοδο) και αφετέρου διότι έχουν βάλει ταφόπλακα σε όλες μου τις αγαπημένες κινηματογραφικές σειρές.

Στο κάστρο της οικογενείας του, στη Λιθουανία του 1944, ο κανίβαλος του τίτλου βλέπει την οικογένεια του να σφάζεται, σε αυτή την υπερπαραγωγή [των Tarak Ben Ammar {Life of Brian (1979)}, Dino De Laurentiis {Army of Darkness (1992)} και Martha De Laurentiis {Silver Bullet (1985)}] με τους γελοίους διαλόγους, τις αστείες αφορμές για να γίνει κανείς ανθρωποφάγος, ένα γενικός αδύναμο σενάριο [του Thomas Harris (που έγραψε και τη νουβέλα)] και με αμέτρητα λάθη του script.

Mother of Tears (2007)

Η Sarah Mandy [η Asia Argento] σπουδάζει αναπαλαίωση αρχαίων σε ένα ινστιτούτο, όπου βλέπει την Giselle Mares [η Coralina Cataldi-Tassoni] να δολοφονείται έπειτα από το άνοιγμα ενός κουτιού. Σύντομα η Ρώμη γίνεται το κέντρο του χάους αφού κάθε έγκλημα έχει έξαρση. Η πρωταγωνίστρια θα πρέπει να τα βάλει με την μαύρη μάγισσα του τίτλου και σε αυτό θα την βοηθήσει η νεκρή της μητέρα Elisa [η Daria Nicolodi] που ήταν λεύκη μάγισσα.

Ο σκηνοθέτης Dario Argento επιστρέφει σε full-force με το τελευταίο μέρος της τριλογίας του, απίστευτο splatter από το Sergio Stivaletti και ένα από τα καλύτερα soundtrack της καριέρας του Claudio Simonetti.

Colour from the Dark (2008)

Σε μια φάρμα, στην Ιταλία του 1943, στο πηγάδι κάτι περίεργο συμβαίνει, και έκτοτε τα υπερφυσικά φαινόμενα κάνουν «πάρτι». Ιδιαίτερα τρομακτικό φιλμ, που είναι βλάσφημο (χωρίς να είναι γελοίο) και γεμάτο σκηνές για τρέιλερ. Αν δεν είχε και κάποια «φθηνά κόλπα» του post-production θα είχαμε στα χέρια μας ένα αριστούργημα.

Don’t Look Back (2009)

Μια κάμερα εισβάλει στη ζωή μιας οικογένειας, και τα βίντεο που τραβά δείχνουν διαφορετικούς ανθρώπους. Πρόκειται για μια βαρετή ταινία που αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα.

Antichrist (2009)

Μετά από ένα μισάωρο βαρεμάρας, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι [ο Willem Dafoe και η Charlotte Gainsbourg] αποφασίζει να πάει στο εξοχικό του. Πρόκειται για μια βαρετή ταινία από την αρχή έως το τέλος και αυτό οφείλεται στο ερασιτεχνικό σενάριο (με αργό development – όσο υπάρχει δηλαδή) και την σκηνοθεσία που έχει εμμονές με πλάνα που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, για αμφότερα υπαίτιος είναι ο Lars von Trier. Μπορεί κάποιος να του εξηγήσει πως η αργή κίνηση δεν είναι απαραίτητα «τέχνη»; Με τη λογική του, τα replay των αμφισβητούμενων φάσεων αγώνων ποδοσφαίρου θα ήταν και αυτά τέχνη! Γιατί δεν γίνεται καλύτερα σκηνοθέτης διαφημιστικών; Θέλω τις δύο ώρες που έχασα από τη ζωή μου πίσω!

Zone of the Dead (2009)

Έπειτα από ένα ατύχημα, μολυσμένα αέρια δημιουργούν ζόμπι, σε αυτή την ταινία που είναι μεν κουραστική, αλλά η ατμοσφαιρική φωτογραφία [του Steve Brooke Smith {AKA (2002)}] και το δυνατό φινάλε αποζημιώνουν.

Death of the Virgin (2009)

Η Lisa [η Jennifer Healy του A Moment of Confusion (1998)], η Sandra [η Linda Valadas του Podia Acabar o Mundo (2008)] και η May [η Natasha Allan του Amy George (2011)] μπλέκουν με θρησκείες και τέχνες, σε μια ταινία που θέλει να είναι σουρεαλιστική και τρομακτική, αλλά δεν τα καταφέρνει, επειδή είναι απλά βαρετή.

Giallo (2009)

Ένας ταξιτζής απαγάγει όμορφες κοπέλες και ο Enzo Avolfi [ο Adrien Brody] προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο. Είχα την τύχη να δω την ταινία αυτή στην πρεμιέρα της στο Λονδίνο, ή μάλλον την ατυχία, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του κοινού γελούσε ειρωνικά σε αρκετές σκηνές. Το φιλμ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, και διαθέτει ωραία μουσική [του Marco Werba {Colour from the Dark (2008)}], απλά είναι δύσκολο να το υπερασπιστείς όταν ο δολοφόνος αυνανίζεται έχοντας στο στόμα του πιπίλα.

Shadow (2009)

Ο David [ο Jake Muxworthy του I Heart Huckabees (2004)] λέει στην μητέρα του πως στον πόλεμο του Ιράκ δεν περνά και τόσο καλά. Ένας φίλος του, του προτείνει ένα μέρος στην Ευρώπη για ποδηλασία. Όταν πηγαίνει εκεί μπλέκετε σε έναν καβγά με τον Fred [ο Ottaviano Blitch του Italians (2009)] και το κυνήγι ξεκινά, σε αυτή την ιδιαίτερα τρομακτική ταινία.

Χρήστος Μουρούκης