Το σινεμά του Edgar Allan Poe

 Ο Edgar Allan Poe γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1809 στη Βοστόνη και πέθανε στις 7 Οκτώβριου του 1849 στη Βαλτιμόρη, σε ηλικία μόλις 40 ετών. Άφησε πίσω του όμως μια σπουδαία λογοτεχνική και ποιητικά σκοτεινή κληρονομία.

Η βιογραφία του είναι γνωστή, αφού κυκλοφορούν αμέτρητα βιβλία για αυτή. Οι ιστορίες και τα ποιήματα του είναι ακόμα πιο γνωστά σε όλους όσους ασχολούνται με το είδος και όχι μόνο. Άλλωστε κανείς μπορεί να προμηθευτεί σε πολύ χαμηλές τιμές τα άπαντα του, συγκεντρωμένα σε ένα τόμο, από διάφορες εκδόσεις.

Ποια η χρησιμότητα αυτού του άρθρου λοιπόν; Η καταγραφή των σημαντικότερων ταινιών που έχουν βασιστεί σε έργα του Edgar Allan Poe από το 1931 έως το 1935 και από το 1960 έως το 1990 [δηλαδή οι δύο χρυσές περίοδοι (η πρώτη λόγω Universal και άλλων και η δεύτερη λόγω Roger Corman και άλλων]. Βάλτε λοιπόν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ξεκινήστε την ανάγνωση, ώστε να μάθετε για τις μεταφορές αυτές.

Murders in the Rue Morgue (1932)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ο διαβολικός Mirakle [ο Bela Lugosi του Dracula (1931)] απαγάγει νεαρές κορασίδες, στις οποίες εισάγει αίμα πιθήκων (για να αποδείξει τη θεωρία του Δαρβίνου) αλλά αυτές δυστυχώς πεθαίνουν και τα πειράματα του πάνε στράφι.

Από τα χέρια του γιατρού προσπαθεί να σώσει την κοπέλα του [η Sidney Fox του Midnight (1934)] ο μαθητευόμενος επιστήμονας Pierre Dupin [ο Leon Ames του Peggy Sue Got Married (1986)].

Για εμένα η πρώτη άξια μεταφορά έργο του Poe, έρχεται δια σκηνοθεσίας Robert Florey [The Cocoanuts (1929)]. Το φιλμ αντιμετώπισε προβλήματα με τη λογοκρισία.

The Black Cat (1934)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος τους στην Ουγγαρία, ο Peter [ο David Manners του Dracula (1931)] και η Joan [η Julie Bishop του Sands of Iwo Jima (1949)] συναντούν τον Vitus Werdegast [ο Bela Lugosi]. Σύντομα όλοι τους θα βρεθούν στο σπίτι του Hjalmar Poelzig [ο Boris Karloff του Frankenstein (1931)], όπου οι δύο άρχοντες του τρόμου θα αναμετρηθούν (εδώ συναντιούνται για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη).

Ο σκηνοθέτης Edgar G. Ulmer [Detour (1945)] έχει παραδεχτεί πως η ταινία ελάχιστη σχέση έχει με το ομότιτλο έργο του Poe, αλλά ενδιαφέρει αυτό κανένα αφού το σενάριο είναι τόσο εκπληκτικό;

Άλλη μια ταινία (η εισπρακτικά πιο επιτυχημένη του studio Universal για τη χρονιά της) που αντιμετώπισε προβλήματα με τη λογοκρισία, η οποία ζήτησε περικοπές σε διάφορες χώρες, ενώ σε άλλες απαγορεύθηκε εντελώς.

The Raven (1935)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Η πικρή φιγούρα του γιατρού Richard Vollin [ο Bela Lugosi] σώζει μια κοπέλα [η Irene Ware του Gold Diggers of 1937 (1936)] έπειτα από ένα ατύχημα, αλλά η εμμονή του με τα έργα του Poe τον οδηγεί στο να τη φυλακίσει αυτή, τον αρραβωνιαστικό της [ο Lester Matthews του Mary Poppins (1964)] και τον πατέρα της [ο Samuel S. Hinds του Scarlet Street (1945)]. Σε αυτό το φιλμ του Lew Landers [The Return of the Vampire (1944)] εμφανίζεται και ο Boris Karloff.

House of Usher (1960)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Αφού ταξίδεψε πολύ ο Philip Winthrop [ο Mark Damon του Black Sabbath (1963)] φτάνει στο σπίτι του τίτλου για να δει την Madeline [η Myrna Fahey του Imitation of Life (1959)], εκεί θα συναντήσει αυτή και τον αδερφό της [ο Vincent Price που έβαψε τα μαλλιά του για να υποδυθεί τον ρόλο] βαριά άρρωστους.

Το φιλμ γυρίστηκε σε μόλις 15 μέρες και η σκηνή της πυρκαγιάς του επικού φινάλε χρησιμοποιήθηκε και σε άλλες ταινίες που έκανε μετέπειτα ο σκηνοθέτης Roger Corman [The Little Shop of Horrors (1960)] και έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου ως ο σπουδαιότερος δημιουργός ο οποίος έκανε adaptation έργων του Poe.

Pit and the Pendulum (1961)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ο Francis Barnard [ο John Kerr του South Pacific (1958)] πηγαίνει στο κάστρο του Nicholas Medina [ο θρύλος Vincent Price] για να βρει τη νεκρή του αδερφή [η scream queen Barbara Steele του Black Sunday (1960)].

Και αυτό το φιλμ του Roger Corman, γυρισμένο σε μόλις 15 μέρες, παρέχει χρώματα στους σουρεαλιστικούς τίτλους τέλους που αποτελούν την άψογη εξαγωγή.

Premature Burial (1962)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Η Kate Carrell [η Heather Angel του Alice in Wonderland (1951)] δεν γουστάρει, αλλά ο αδερφός της Guy Carrell [ο Ray Milland του Dial M for Murder (1954)] προσπαθεί να τα βρει με την Emily Gault [η Hazel Court του Omen III: The Final Conflict (1981)] και να ξεπεράσει τις φοβίες του που αντιστοιχούν με τον τίτλο.

Tales of Terror (1962)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης Roger Corman επέλεξε να παραδώσει τρεις ιστορίες τρόμου του Poe, με ένα σπουδαίο καστ [Vincent Price, Peter Lorre, Basil Rathbone κ.α.].

The Raven (1963)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ο κακός Scarabus [ο Boris Karloff] μετέτρεψε τον Adolphus Bedlo [ο Peter Lorre] στο πουλί του τίτλου, και ο καημένος ζητά βοήθεια από τον Erasmus Craven [ο Vincent Price].

Σε αυτό το φιλμ του σκηνοθέτη Roger Corman εμφανίζεται ακόμα και ο - νεαρός τότε - Jack Nicholson [τον οποίο η σημερινή γενιά γνωρίζει καλύτερα από το The Departed (2006)].

The Blancheville Monster (1963)

Χώρα Παραγωγής: Ιταλία & Ισπανία.

Η Emily De Blancheville [η Ombretta Colli του Il pianeta errante (1966)] επιστρέφει στο σπίτι της μαζί με την φίλη της Alice [η Irán Eory του The Children of Sanchez (1978)] και τον αδερφό της δεύτερης John [ο Vanni Materassi του The Leopard (1963)], οι οποίοι μένουν έκπληκτοι με την απουσία των παλιών υπηρετών.

Μπορεί η σκηνοθεσία να είναι του Alberto De Martino [The Pumaman (1980)] αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο.

The Haunted Palace (1963)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ο Charles Dexter Ward [ο Vincent Price] κληρονομεί ένα σπίτι σε αυτό το φιλμ του Roger Corman το οποίο είναι βασισμένο σε ένα έργο του H.P. Lovecraft, αλλά οι executive producers (όπως πάντα Samuel Z. Arkoff & James H. Nicholson) αποφάσισαν να μην το ρισκάρουν οικονομικά και να δώσουν στη ταινία τον τίτλο ενός έργου του Poe. Ακόμη εμφανίζεται και ο Lon Chaney Jr..

The Masque of the Red Death (1964)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής & Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο Vincent Price υποδύεται έναν σατανιστή σε αυτό το φιλμ του Roger Corman που του πήρε πέντε εβδομάδες για να γυρίσει. Εκπληκτικό αν σκεφτεί κανείς ότι συνήθιζε να παραδίδει ταινίες σε πέντε μέρες.

The Tomb of Ligeia (1964)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο Verden Fell [ο Vincent Price] παντρεύετε την Rowena Trevanion [η Elizabeth Shepherd του Damien: Omen II (1978)] που μοιάζει πολύ με την θαμμένη πρώην του. Αυτό είναι το τελευταίο φιλμ που έκανε βασισμένος σε έργο του Poe, ο Roger Corman από την καρέκλα του σκηνοθέτη.

Witchfinder General (1968)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο κυνηγός μαγισσών του τίτλου [ο Vincent Price τον οποίο θέλανε οι παραγωγοί, σε αντίθεση με τον σκηνοθέτη, ο οποίος ήθελε τον Donald Pleasence του The Great Escape (1963)] βρίσκει τον μπελά του όταν μαζί με τον συνεργάτη του John Stearne [ο Robert Russell του Bedazzled (1967)] έρχονται αντιμέτωποι με τον Richard Marshall [ο Ian Ogilvy του From Beyond the Grave (1974)]. Μπορεί η ταινία του σκηνοθέτη Michael Reeves [She Beast (1966)] να μην το αναφέρει στους τίτλους της αλλά είναι βασισμένη στο ποίημα The Conqueror Worm του Poe.

The Oblong Box (1969)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο Julian Markham [ο Vincent Price] κρατά φυλακισμένο τον αδερφό του Edward [ο Alister Williamson του The Abominable Dr. Phibes (1971)] με όχι ιδιαίτερη επιτυχία. Σε αυτό το φιλμ του Gordon Hessler [ο οποίος αντικατέστησε τον Michael Reeves] πρωταγωνιστεί και ο Christopher Lee [τον οποίο η σημερινή γενιά γνωρίζει καλύτερα από το The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001)].

An Evening of Edgar Allan Poe (1972)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ο Vincent Price πρωταγωνιστεί σε τέσσερις μικρές ιστορίες του Edgar Allan Poe [The Tell Tale Heart, The Sphinx, The Cask of Amontillado και The Pit and the Pendulum] σε αυτή την πιο πιστή κινηματογραφική μεταφορά τους [σε σκηνοθεσία Kenneth Johnson], που θυμίζει θεατρικό μονόλογο.

Murders in the Rue Morgue (1971)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Καλός σκηνοθέτης (Gordon Hessler) & υπέροχο καστ [Jason Robards {Once Upon a Time in the West (1968)}, Herbert Lom {The Dead Zone (1983)}, Adolfo Celi {Danger: Diabolik (1968)} και Maria Perschy {Horror of the Zombies (1974)} μεταξύ άλλων] παραδίδουν ένα δυναμικό αποτέλεσμα.

Night of the Assassins (1974)

Χώρα Παραγωγής: Ισπανία.

Ο επιθεωρητής Bore [ο Vicente Roca του Horror Express (1972)] προσπαθεί να λύσει το μυστήριο που βρίσκετε πίσω από μια σειρά φόνων σε αυτό το μίγμα giallo και ιστορίας του Poe (The Cat and the Canary), από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Jesus Franco [Vampiros lesbos (1971)], ο οποίος εμφανίζεται και μπροστά από την κάμερα, όπως και η μούσα του Lina Romay [Female Vampire (1973)] και ο εξαιρετικός Antonio Mayans [Zombie Lake (1981)].

The Black Cat (1981)

Χώρα Παραγωγής: Ιταλία.

Ο Robert Miles [ο Patrick Magee του The Masque of the Red Death (1964), ο οποίος κέρδισε τον ρόλο επειδή αυτός δεν κατέληξε στον Donald Pleasence και επειδή ο Peter Cushing τον αρνήθηκε] χρησιμοποιεί το κατοικίδιο του τίτλου για τα διαβολικά του σχέδια, σε αυτή τη ταινία του σκηνοθέτη Lucio Fulci [City of the Living Dead (1980)] με το all-star καστ [εμφανίζονται οι Mimsy Farmer {Four Flies on Grey Velvet (1971)}, David Warbeck {...E tu vivrai nel terrore! L'aldilà (1981)} και Al Cliver {Zombie (1979)} μεταξύ άλλων].

Revenge in the House of Usher (1982)

Χώρα Παραγωγής: Ισπανία & Γαλλία.

Άλλη μία ταινία του Jesus Franco που κυκλοφορεί σε άπειρες βερσιόν (για να διαλέξετε αυτή που σας ταιριάζει καλύτερα). Φυσικά πρωταγωνιστεί η Lina Romay, ο Antonio Mayans και ο Howard Vernon [The Awful Dr. Orlof (1962)].

The House of Usher (1989)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Σε αυτό το φιλμ του σκηνοθέτη Alan Birkinshaw [Ten Little Indians (1989)], η Molly McNulty [η Romy Windsor του Howling IV: The Original Nightmare (1988)] και ο Ryan [ο Rufus Swart του River of Death (1989)] πηγαίνουν στο σπίτι του θείου του δεύτερου [ο Oliver Reed του The Brood (1979)], όπου θα βρούνε τον αδερφό του [ο Donald Pleasence] τρελαμένο.

Two Evil Eyes (1990)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής & Ιταλία.

Δύο ιστορίες του Poe σκηνοθετούν (από μια ο καθένας) ο Dario Argento [Suspiria (1977)] και ο George A. Romero [Night of the Living Dead (1968)] με ένα all-star καστ το οποίο συμπεριλαμβάνει και τους Harvey Keitel [Reservoir Dogs (1992)], Tom Atkins [Halloween III: Season of the Witch (1982)] και Tom Savini [ο οποίος ήταν και ο special makeup effects supervisor].

The Haunting of Morella (1990)

Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Η γυναίκα του τίτλου [η Nicole Eggert του The Clan of the Cave Bear (1986)], κατηγορούμενη για μαγεία, οδηγείται στην πηρά. Ο Roger Corman, από τη θέση του παραγωγού αυτή τη φορά επιστρέφει στα έργα του Poe, βάζοντας στη καρέκλα του σκηνοθέτη τον άξιο Jim Wynorski [Chopping Mall (1986)].

Χρήστος Μουρούκης

Το σινεμά του Μαρκήσιου Ντε Σαντ

 Ο Count Donatien-Alphonse-François de Sade γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1740 και πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου του 1814, σε ηλικία 74 ετών. Άφησε πίσω του μια σπουδαία λογοτεχνική και προκλητική για πολλούς κληρονομία.

Η βιογραφία του είναι γνωστή, αφού κυκλοφορούν αμέτρητα βιβλία για αυτή. Τα γραπτά του είναι ακόμη πιο γνωστά. Άλλωστε κανείς μπορεί να προμηθευτεί σε πολύ χαμηλές τιμές τα περισσότερα από αυτά, από διάφορες εκδόσεις.

Ποια η χρησιμότητα αυτού του άρθρου λοιπόν; Η καταγραφή των σημαντικότερων ταινιών που έχουν βασιστεί σε έργα του Marquis De Sade από το 1969 έως το 1975 (που είναι και η περίοδος η οποία παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον).

Justine (1969)

Χώρα Παραγωγής: Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Λιχτενστάιν, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Διωγμένες από το σχολείο τους, δύο αδερφές [αυτή του τίτλου {η Romina Power παρότι ο σκηνοθέτης ήθελε τη Rosemary Dexter για το ρόλο} και η Juliette {η Maria Rohm του Count Dracula (1970)}] αποφασίζουν να επισκεφτούν ένα πορνείο.

Η πρώτη απόπειρα του πιο παραγωγικού σκηνοθέτη του ευρωπαϊκού καλτ κινηματογράφου Jesus Franco να κάνει adaptation [το σενάριο έγραψε ο παραγωγός Harry Alan Towers] έργου του De Sade είχε ως αποτέλεσμα εξαιρετική φωτογραφία [του Manuel Merino {Vampiros lesbos (1971)}] και υπέροχο soundtrack [του Bruno Nicolai {Caligula (1979)}]. Ακόμα, το καστ είναι ανεπανάληπτο [πρωταγωνιστούν οι Klaus Kinski {Nosferatu the Vampyre (1979)}, Mercedes McCambridge {The Exorcist (1973)}, Howard Vernon {The Awful Dr. Orlof (1962)}, Jack Palance {Batman (1989)} και Rosalba Neri {Sax Rohmer's The Castle of Fu Manchu (1969)}].

Eugenie... the Story of Her Journey into Perversion (1970)

Χώρα Παραγωγής: Ισπανία & Δυτική Γερμανία.

Η Ange [η Maria Rohm] είναι ιδιοκτήτρια ενός ισπανικού νησιού, στο οποίο καλεί την κορασίδα του τίτλου [η Marie Liljedahl του Dorian Gray (1970)] για ένα σαββατοκύριακο, όμως όταν αυτή φτάνει εκεί ο εραστής και αδερφός της πρώτης [ο Jack Taylor του The Ninth Gate (1999)] ξεκινούν το journey του τίτλου μέσα στην ακολασία.

Πιθανότατα η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη Jesus Franco, του παραγωγού Harry Alan Towers και του διευθυντή φωτογραφίας Manuel Merino, διαθέτει εξαιρετικές ερμηνείες από τον Christopher Lee (στον οποίο κατέληξε ο ρόλος επειδή δεν μπορούσαν ο Wolfgang Preiss και ο George Sanders) και Paul Muller [Vampiros lesbos (1971)].

Justine de Sade (1972)

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία και Καναδάς.

Την κοπέλα του τίτλου υποδύεται αυτή τη φορά η Alice Arno [Christine, Princess of Eroticism (1973)] υπό τη σκηνοθεσία του Claude Pierson [La fille à la fourrure (1977)].

Eugenie de Sade (1974)

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία & Λιχτενστάιν.

Ο Albert Radeck de Franval [ο Paul Muller] κάνει την κόρη του [η κοπέλα του τίτλου, που την υποδύεται η Soledad Miranda του Sie tötete in Ekstase (1971)] σκλάβα του έρωτα, σε αυτό το φιλμ του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Jesus Franco, με την υπέροχη μουσική του Bruno Nicolai.

Salò, or the 120 Days of Sodom (1975)

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία & Ιταλία.

Στον τόπο του τίτλου, το 1944, μια ομάδα νεαρών αιχμαλωτίζεται και υποβάλλεται σε απερίγραπτα σεξουαλικά και όχι μόνο βασανιστήρια.

Η πιο καλά καταγεγραμμένη ταινία αυτής της λίστας είναι συνάμα και η πιο καλλιτεχνική, καθώς ανήκει εύκολα στην κορυφή του art-house στερεώματος.

Όταν το φιλμ του σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini [ο οποίος δολοφονήθηκε πριν την κυκλοφορία του] έκανε πρεμιέρα στη Δυτική Γερμανία, οι κόπιες του κατασχέθηκαν από τις αρχές επειδή θεώρησαν το έργο πορνογραφικό.

Χρήστος Μουρούκης

Γαλλικές ερωτικές ταινίες (του Χρήστου Μουρούκη)

Είδα μερικές ντουζίνες πορνό από τη Γαλλία. Τις κατέγραψα για να έχετε έναν μπούσουλα.

Les Goulues (1975)

Γιατροί, νοσοκόμες και ασθενείς γίνονται μαλλιά-κουβάρια σε αυτή την αδιάφορη ταινία, που λαμβάνει χώρα σε ένα νοσοκομείο.

Αξιοσημείωτες είναι οι σκηνές του πρώτου λεσβιακού, αυτή με το strap-on & το μαστίγιο και το αποκορύφωμα του φινάλε με το όργιο. Μπλέξανε τα μπούτια τους…

Pussy Talk (1975)

Το κλασσικό πλέον διεστραμμένο film, προσφέρει ωραίες σκηνές στοματικού και λεσβιακού έρωτα, groovy μουσική [του Mike Steïthenson], καθώς και μια σεκάνς με strap-on. Τι το κάνει να ξεχωρίζει; Μα φυσικά οι άφθονες σκηνές στις οποίες ένα αιδοίο μιλά, η σκηνή στην οποία ένα τακούνι χρησιμοποιείται ως δονητής, και η σεκάνς στην οποία μια κούκλα Πινόκιο γίνεται σκεύος ηδονής. Ο σουρεαλισμός στο μεγαλείο του!

Games for an Unfaithful Wife (1976)

Ένα ζευγάρι γιορτάζει την επέτειο του γάμου τους, και εκεί που νομίζεις πως βλέπεις μια «φυσιολογική» ταινία πορνό, όλα αλλάζουν, αφού το σκηνικό αυτό διαδέχονται, η εξαιρετική φωτογραφία [του Roger Fellous], τα εξωτερικά γυρίσματα, κάποιες σκηνές στοματικού, 69, το humor, η έξυπνη σκηνοθεσία [του Claude Mulot], η groovy μουσική [του Dany Darras και του Jean-Pierre Pouret] και μια σεκάνς στην οποία ψιλοκομμένη φέτα από αγγουράκι χρησιμοποιείται για καθαρισμό πρωκτού, ενώ (λίγο μετά) όσο αγγούρι περίσσεψε παίρνει τον ρόλο δονητή, για την αυτοϊκανοποίηση μιας εκ των πρωταγωνιστριών.

Spermula (1976)

Στον πλανήτη του τίτλου, αποφασίζεται η αποστολή της αποπλάνησης των γήινων. Πρόκειται για μια βαρετή ταινία, με πολύ διάλογο, που την κάνει να μοιάζει με κοινό δράμα, αφού δεν λειτουργεί ως ερωτικό film, ούτε σαν τρόμου, ούτε σαν κωμωδία. Μια καλή σκηνή σε ένα μπαρ, η ψυχεδέλεια της όλης φάσης και ο Udo Kier, δεν σώζουν την κατάσταση.

Les Plaisirs Fous (1976)

Μια ταινία που δίνει έμφαση στο τρίο (δύο γυναίκες & ένας άνδρας), με όμορφη φωτογραφία [του Maurice Giraud], εμπνευσμένη σκηνοθεσία [του Jean Desvilles] και την Brigitte Lahaie να κλέβει την παράσταση σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις της ως μελαχρινή.

Entrecuisses (1977)

Γυρισμένο εξολοκλήρου σε ένα εξοχικό, και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, η ταινία αυτή παρέχει εμπνευσμένους τίτλους αρχής και τέλους, καθώς και εξαιρετική φωτογραφία [του Jean-Jacques Renon].

La Clinique Des Fantasmes (1978)

Η πολύ hot Brigitte Lahaie πηδιέται σε μια κουζίνα, αρχικά δίπλα στον βραστήρα, έπειτα στο πάτωμα, και λίγο μετά με το κεφάλι μέσα στο πλυντήριο ρούχων. Τέλος, κάποιος εκσπερματώνει στα οπίσθια της, μέσα σε ένα μαγαζί ρούχων. Η ταινία αργότερα γίνετε πιο ενδιαφέρουσα και παρακολουθούμε μια σκηνή στην οποία μια εκ των πρωταγωνιστριών προσπαθεί να βγάλει ένα μπουκάλι από το αιδοίο της, αφού πριν από λίγο το είχε τοποθετήσει εκεί. Σε μια άλλη σκηνή, μια ηθοποιός βρίσκεται με μια στέκα του μπιλιάρδου στο αιδοίο της! Και σε μια από τις τελευταίες σεκάνς, κατά τη διάρκεια ενός οργίου, ένας άνδρας τοποθετεί έναν δονητή στον πρωκτό του.

Discosex (1978)

Σε ένα στούντιο, μια παρέα επιδίδεται σε ομαδικό σεξ και ηχογραφούνε τα βογγητά τους. Αποκορύφωμα μια σκηνή σε ένα πιάνο και μια άλλη, στην οποία μια βάση μικροφώνου μπαίνει σε ένα αιδοίο. Όλα ξεκινούν με ένα στριπτίζ και ένα λεσβιακό και καταλήγουν στους πολύ όμορφους τίτλους τέλους. Ο Jean Rollin (που εδώ κάνει μια από τις σπάνιες cameo του) είναι ο σπουδαιότερος Γάλλος σκηνοθέτης exploitation ταινιών, αλλά σε αυτή την – εξολοκλήρου γυρισμένη σε έναν εσωτερικό χώρο – ταινία, δεν ξεδιπλώνεται το ταλέντο του.

Body Love (1978)

Η ταινία ξεκινά εντυπωσιακά, με ένα τρίο (δύο άντρες & μια γυναίκα) και το θηλυκό της υπόθεσης να διηγείται την συνουσία αργότερα στον σύζυγο της. Η ταινία κλείνει επίσης εντυπωσιακά με ένα όργιο, αλλά τίποτα στη μέση δεν είναι ικανό να σταματήσει την «κοιλιά» που κάνει.

La Rabatteuse (1978)

Πρόκειται για μια αδιάφορη ταινία, παρότι η Brigitte Lahaie συμμετέχει σε όλες της σκηνές. Το πόρισμα αυτών: οκτώ σκηνές τρίο (δύο γυναίκες & ένας άνδρας), σε μια εκ των οποίων μια γυναίκα ντύνετε νύφη (κλασσικό φετίχ), μια σκηνή τετράδας (στην οποία ο άνδρας φορά ένα strap-on ανάποδα στη μέση του, για να ικανοποιεί δύο παρτενέρ ταυτόχρονα) και μια σκηνή πεντάδας (στην οποία ένα strap-on χρησιμοποιείται για την πρωκτική ικανοποίηση του ενός εκ των ανδρών).

La Donneuse (1979)

Η ταινία αυτή μας θυμίζει τις ωραίες εποχές που οι πορνό-ταινίες είχανε ωραία εξωτερικά πλάνα, πολλούς κομπάρσους, όμορφα νυχτερινά γυρίσματα και έξυπνο μοντάζ [του Louis Pauwels]. Δυστυχώς όμως είναι βαρετή, και η έμφαση στο τρίο ή η σκηνή-αποκορύφωμα (ένα όργιο με μακαρόνια – μην ρωτάτε – και ένα strap-on που εκσπερματώνει – δεν σώζουν την κατάσταση.

La Grande Mouille (1979)

Ένα λεσβιακό τρίο γίνεται τετράδα όταν συμμετέχει και ένας άνδρας. Σύντομα η παρέα θα τους ακούσει και θα τους χειροκροτήσει. Άλλες αξιοσημείωτες σκηνές στην ταινία, είναι αυτή του στοματικού έρωτα σε μια βάρκα (καθώς αυτή πλέει σε μια λίμνη) και αυτή της διείσδυσης ενός μπουκαλιού σε ένα αιδοίο.

Οι σκηνές περιστρέφονται γύρω από ένα τσιμπούσι, το οποίο γίνεται αφού οι πρωταγωνιστές βγήκαν στο κυνήγι και πιάσανε πάπιες. Όχι και τόσο άσχημα για μια ταινία στην οποία όλοι κάνουν σεξ με όλους και είναι γυρισμένη εξολοκλήρου σε ένα εξοχικό και τους περιβάλλοντες χώρους.

La Femme-Objet (1981)

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας πηδά την παρτενέρ του Sabine [η Hélène Shirley] σε ένα σπίτι, έπειτα στις τουαλέτες ενός καφέ, και τέλος στην κουζίνα ενός εξοχικού, ενώ αυτή πλένει τα πιάτα (με αποτέλεσμα να σπάσει ένα ποτήρι). Στην συνέχεια πηδά την Lucille [η Laura Clair] και εκσπερματώνει επάνω της, μέσα της κτλ.

Ο κύριος αυτός, και ενώ έχουμε φτάσει στα μισά του film, αποφασίζει να κατασκευάσει μια γυναίκα-ρομπότ για την ικανοποίηση του. Τι μέλι γενέσθαι για το τέλος; Μα φυσικά το ρομπότ γίνεται λεσβία! Η ταινία διαθέτει μοντάζ [του Pitof] που δίνει βάση στις λεπτομέρειες.

Der Frauenarzt vom Place Pigalle (1981)

Ένα ζευγάρι κάνει έρωτα μέσα σε ένα ιατρείο. Στην επόμενη σκηνή παράλληλης δράσης, αυτή κάνει σεξ με άλλη και αυτός με άλλη. Από εκεί και μετά ξεχωρίζουμε μια σκηνή footjob (σαν το handjob, αλλά με πόδια) και το σαδομαζοχιστικό φινάλε/όργιο που λαμβάνει χώρα σε ένα μπουντρούμι και έρχεται με δερμάτινα, αλυσίδες, κολάρα και λουριά. Τα εξωτερικά γυρίσματα είναι προκομμένα.

Les Bas De Soie Noire (1981)

Μπάτλερ και υπηρέτριες επιδίδονται σε αχαλίνωτο σεξ, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να προκαλούν οι σκηνές με το μπανιστήρι, αυτή της τετράδας (τρεις άνδρες & μια γυναίκα) και αυτή της διπλής διείσδυσης (σε αιδοίο και πρωκτό).

Παρακολούθησα αυτό το film συνοδεία πίτσας και προτείνω να κάνετε το ίδιο.

Julie La Douce (1982)

Μια μικρή σε διάρκεια ταινία, με πέντε δυαδικές σκηνές, μια εκ των οποίων καταλήγει σε τρίο (δύο άνδρες & μια γυναίκα) και μια άλλη λαμβάνει χώρα στην εξοχή.

Lusty Widow (1984)

Η πρωταγωνίστρια του τίτλου, με το που πεθαίνει ο άνδρας της, σπεύδει να κάνει σεξ με έναν φίλο του. Η ταινία συνεχίζεται με μια σκηνή δυαδικού έρωτα, ένα τρίο και ένα λεσβιακό-αποκορύφωμα που εξελίσσεται σε τρίο με την είσοδο ενός άνδρα.

Μοντάζ που δεν βγάζει κανένα νόημα, πράγμα για το οποίο μάλλον φταίει το γύρισμα & διάλογοι που προκαλούν άθελα τους τον γέλωτα.

Teresa, the Woman Who Loves Men (1985)

Τους διασκεδαστικούς τίτλους αρχής διαδέχεται μια σκηνή σε μια ντισκοτέκ στην οποία η πρωταγωνίστρια του τίτλου αρχικά φλερτάρει με δύο άνδρες τους οποίους σύντομα πηδά σε μια απόμακρη γωνία.

Άλλες αξιοσημείωτες σκηνές είναι αυτή με το μπανιστήρι, αυτή με την πίπα μετά ισπανικού, αυτή της φωτογράφισης, αυτή με τον σοφέρ και την υπηρέτρια, αυτή στις δημόσιες τουαλέτες, αυτή του στριπτιτζάδικου, και αυτή του τρίο (δύο άνδρες & μια γυναίκα) μέσα σε ένα γυμναστήριο.

Η ταινία διαθέτει ακόμα τρείς σκηνές τρίο (δύο άνδρες & μια γυναίκα), ένα αυτοκίνητο με αριθμό πινακίδων 666 (σατανάς φάση), αργή κίνηση σε ορισμένες σκηνές εκσπερμάτισης, και ένα φινάλε μέσα σε μια σάουνα όπου γίνεται ένα όργιο.

Le Tour De Manie Velle (1992)

Πόρισμα: λεσβιακό, δυαδικό, τρίο (δύο γυναίκες & ένας άνδρας), άλλο τρίο (δύο άνδρες και μια γυναίκα), τρείς σκηνές δυαδικού, και ένα λεσβιακό που εξελίσσεται σε τρίο με την προσθήκη ενός άνδρα.

Les Menteuses (1992)

Δύο φίλες βρίσκονται σε ένα εστιατόριο και συζητάνε τις πρόσφατες ερωτικές τους περιπτύξεις, τις οποίες βλέπουμε σε flashback. Ο απολογισμός; Πέντε δυαδικές σκηνές (εκ των οποίον μία στις τουαλέτες του ρεστοράν και μία άλλη μέσα σε ένα αμάξι – για όσους την βρίσκουν έτσι), δύο τρίο (με δύο άνδρες και μια γυναίκα) και ένα λεσβιακό που καταλήγει σε τρίο με την προσθήκη ενός άνδρα στο σχήμα.

Le Parfum De Mathilde (1994)

Όλα ξεκινάνε από ένα πήδημα στην εξοχή με πρωταγωνιστή ένα σοφέρ. Στη συνέχεια βλέπουμε ένα τρίο υπηρετών (δύο άνδρες και μια γυναίκα), ένα λεσβιακό, δύο ακόμη τρίο (με δύο άνδρες & μια γυναίκα και με δύο γυναίκες & έναν άνδρα), και δύο δυαδικές σκηνές.

Στο αποκορύφωμα έχουμε ένα όργιο σε μια τραπεζαρία, και ακόμη ένα όργιο με μάσκες [τύφλα να έχει το Eyes Wide Shut (1999)]. Όλα αυτά τα παρακολουθεί ένας νάνος.

Απολαυστική ταινία, με εμπνευσμένη σκηνοθεσία [του Marc Dorcel].

Les Visiteuses (1994)

Με τρία δυαδικά ξεκινά η ταινία, και συνεχίζει με ένα όργιο και ένα άλλο δυαδικό που γίνεται τρίο. Στη συνέχεια και κατά τα μέσα του φιλμ, έρχεται η καλύτερη του σκηνή: με την Tabatha Cash να χορεύει με ένα φίδι μέσα σε ένα όνειρο που καταλήγει σε δυαδικό έρωτα.

Η επόμενη σκηνή έχει να κάνει με ένα μήλο (καρφωμένο σε ένα μαχαίρι), που χρησιμοποιείται για την ικανοποίηση μιας γυναίκας, που την γλύφει ο Roberto Malone, ο οποίος με τη σειρά του, για την ηδονή του αξιοποιεί ένα πορτοκάλι.

Άλλη μια αξιοσημείωτη σεκάνς είναι αυτή στην οποία ένα προφυλακτικό χρησιμοποιείται ως μπαλόνι και έπειτα ως ποτήρι για κρασί.

Το αποκορύφωμα είναι μια άλλη σκηνή ονείρου, στην οποία πρωταγωνιστεί η ευτραφής Groseille. Λίγο αργότερα, εντύπωση προκαλεί η σκηνή τρίο με μια γυναίκα ντυμένη Madonna, καθώς και αυτή (η δυαδική) του λούνα-παρκ.

Όπως καταλαβαίνεται πρόκειται για μια ταινία-riot, με αρκετό χιούμορ, ωραία φωτογραφία [του Jean Levoy], και επικό soundtrack [του Georges Bodossian] με ξέφρενα solo κιθάρας.

Citizen Shane (1996)

Porn εκδοχή της κλασσικής ταινίας Citizen Kane (1941) με εννέα (μικρές σε διάρκεια) δυαδικές σκηνές, ένα τρίο με έναν άνδρα και δύο γυναίκες, ένα τρίο με δύο γυναίκες και έναν άνδρα, ένα λεσβιακό που εξελίσσεται σε τρίο (με την προσθήκη ενός άνδρα στο σχήμα) και μια σκηνή πεντάδας (δύο άνδρες και τρεις γυναίκες).

La Princesse et la Pute (1996)

Η ταινία ξεκινά εντυπωσιακά με μια σκηνή σε μπαρ, όπου γίνονται τα Σόδομα και τα Γόμορρα! Από εκεί και μετά είναι μια σειρά δυαδικών σκηνών, εκ των οποίων ξεχωρίζουν αυτή του λεσβιακού, αυτή με το μπανιστήρι που κάνει μια γυναίκα, αυτή της μπανιέρας και αυτή στις δημόσιες τουαλέτες.

Safari City (1999)

Μια gay ταινία, με τις ακόλουθες σκηνές: δυαδικό στα δοκιμαστήρια ενός μαγαζιού, τρίο δίπλα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, τρίο στην εξοχή, δυαδικό στα δέντρα, δυαδικό που ξεκινά σε δημόσιες τουαλέτες, δυαδικό σε μίνι-μάρκετ, τρίο που εξελίσσεται σε τετράδα σε ένα σπίτι, δυαδικό σε λούνα-παρκ, δυαδικό σε ένα σπίτι, δυαδικό που εξελίσσεται σε τρίο σε ένα μαγαζί παπουτσιών, και για το τέλος ένας καβγάς που εξελίσσεται σε δυαδικό έρωτα.

Les Tontons Tringleurs (2000)

Μια αδιάφορη ταινία, που ξεκινά δυναμικά με ένα τρίο (δύο άνδρες & μια γυναίκα), συνεχίζει με τέσσερις δυαδικές σκηνές (η πρώτη εκ των οποίον καταλήγει σε τρίο – δύο άνδρες και μια γυναίκα), έπειτα μας προσφέρει μια σκηνή τετράδας (τρεις άνδρες και μια γυναίκα) και τελειώνει με τρεις δυαδικές σκηνές και ένα feel-good φινάλε.

Intimacy (2001)

Στο art φιλμ του άρθρου βλέπουμε τις ερωτικές περιπτύξεις ενός μπάρμαν [ο Mark Rylance] & μιας ηθοποιού [η Kerry Fox] και πολλούς βαρετούς διαλόγους.

Pulsions Sauvages (2001)

Μια ξεχωριστή ταινία με ένα τρίο (δύο άνδρες και μια γυναίκα), ένα όργιο, ένα δυαδικό (με μπανιστήρι), ένα λεσβιακό και ένα δυαδικό μέσα σε μια λιμουζίνα και ενώ ο σοφέρ παίρνει μάτι. Και όλα αυτά στο πρώτο μισό του φιλμ.

Η ταινία συνεχίζει δυναμικά με ένα ακόμη τρίο (δύο άνδρες και μια γυναίκα), ένα δυαδικό μέσα σε τουαλέτες (και με μπανιστήρι), μια σκηνή αυνανισμού, ένα δυαδικό μέσα σε μια μάντρα, ένα δυαδικό με μάσκες και μπανιστήρι και ολοκληρώνει με ένα ακόμα πολύ καλό δυαδικό.

La Course Au Sexe (2001)

Τέσσερις αδιάφορες δυαδικές σκηνές, και μια ακόμα που εξελίσσεται σε τρίο (με την προσθήκη ενός ακόμη άνδρα στο σχήμα) και μια φωτογράφηση που εξελίσσεται σε λεσβιακό και έπειτα σε τρίο (με την προσθήκη ενός άνδρα στο σχήμα).

Les Dessous De Clara Morgane (2001)

Ένα «ντοκιμαντέρ» με την καθημερινότητα της ηθοποιού του τίτλου, που χαιρόμαστε να βλέπουμε σε τρεις δυαδικές σκηνές, μια συνέντευξη, ένα λεσβιακό, δύο στησίματα φωτογράφισης (ένα εκ των οποίων μαζί με μια παρτενέρ), ένα strip-show και τέλος στα βραβεία Hot D’or των Καννών.

Le Journal De Pauline (2002)

Η συγγραφή του ημερολογίου της ηρωίδας του τίτλου (την οποία υποδύεται η Estelle Desanges) περιλαμβάνει μια (εναρκτήρια) σκηνή αυνανισμού, δύο λεσβιακά, τρεις δυαδικές σκηνές (μια εκ των οποίων στην εξοχή), ένα τρίο μέσα σε ένα sex shop (δύο άνδρες, μια γυναίκα και ένας που κάνει μπανιστήρι), δύο ακόμη τρίο (με δύο άνδρες και μια γυναίκα το πρώτο, και με δύο γυναίκες και έναν άνδρα το δεύτερο) και ένα έξυπνο φινάλε. Από τις καλύτερες ταινίες του άρθρου είναι συνάμα ικανοποιητική και απολαυστική.

La Cambrioleuse (2002)

Μια ταινία που ξεκινά δυναμικά με ένα τρίο (δύο άνδρες και μια γυναίκα), συνεχίζει με δύο δυαδικές σκηνές, ένα λεσβιακό που εξελίσσεται σε τρίο (με την προσθήκη ενός άνδρα στο σχήμα), ένα τρίο με έναν άνδρα και δύο γυναίκες, και τελειώνει με ένα όργιο και μια ακόμα δυαδική σκηνή.

La Candidate (2002)

Δύο δυαδικές σκηνές μέσα σε ένα studio post-production, ένα τρίο μέσα σε τουαλέτες, ένα δυαδικό που ξεκινά στους διαδρόμους μιας πολυκατοικίας, ένα λεσβιακό τρίο, ένα όργιο, ένα δυαδικό μέσα σε μια αποθήκη, και ένα δυαδικό σε έναν καναπέ είναι ο απολογισμός αυτής της ταινίας που δεν έχει καμία φωτιστική συνοχή.

The Bar (2003)

Δύο πελάτες σε ένα μαγαζί «ψωνίζουν» τον μπάρμαν και τον πηδάνε. Δύο φίλοι παίζουν σκάκι και έπειτα αποφασίζουν να κάνουν σεξ. Δύο άλλοι κάνουν σεξ δίπλα σε μια πισίνα, ενώ το ίδιο location λίγο αργότερα χρησιμοποιείται και για ένα τρίο. Το φινάλε είναι δυαδικό και απογοητευτικό καθώς λαμβάνει χώρα σε ένα σπίτι.

Η σκηνές είναι μεγάλες σε διάρκεια (περίπου είκοσι λεπτά έκαστη) και η περισσότερη δράση καλύπτεται από μονοπλάνα.

La Sulfureuse (2003)

Μια ξεχωριστή ταινία, που ξεκινά με δύο δυαδικές σκηνές στις οποίες οι άνδρες εκσπερματώνουν στα ίδια τους τα πρόσωπα, συνεχίζει με ένα τρίο (δύο άνδρες και μια γυναίκα), και με ένα δυαδικό σε τραπέζι μπιλιάρδου.

Στα μέσα της ταινίας μπορείτε να απολαύσετε ένα δυαδικό στην εξοχή και μια τετράδα (δύο άνδρες και δύο γυναίκες) στην κουζίνα ενός εστιατορίου.

Για το φινάλε η ταινία μας προσφέρει ένα τρίο στην εξοχή (δύο άνδρες και μια γυναίκα), ένα δυαδικό σε ένα γκαράζ και ένα δυαδικό σε μια μπανιέρα.

La Palais Des Phantasmes (2003)

Μια σειρά από δυαδικές σκηνές (σε ένα μπουντρούμι, σε μια βάρκα, σε ένα κρεβάτι με κάλυμμα στα χρώματα του τίγρη, σε ένα γραφείο, σε ένα τσίρκο, και σε ένα υπόγειο) και ένα φινάλε με ένα λεσβιακό (που διακόπτεται όταν οι πρωταγωνίστριες «συλλαμβάνουν» έναν άνδρα να κάνει σεξ με μια πλαστική κούκλα και αποφασίζουν να προβούν σε τρίο) και μια τετράδα (τρεις γυναίκες και ένας άνδρας). Ωραία μουσική και έξυπνο μοντάζ.

Katsumi et le Secret du Kamasutra (2003)

Μια ποιοτική ταινία, με εμπνευσμένη σκηνοθεσία [του Christophe Mourthé], και με κάποιες ασυνήθιστες στάσεις. Χωρίς διαλόγους και με αργή κίνηση, αυτό το φιλμ προτείνεται για το γυναικείο κοινό. Ξεχωρίζει η σκηνή από την οποία σούσι σερβίρεται από το κορμί της πρωταγωνίστριας του τίτλου.

Les Parisiennes (2003)

Η ταινία ξεκινά με δύο δυαδικές σκηνές (η μια σε ένα δάσος και η άλλη σε ξεκινά από ένα μπαλκόνι), στα μέσα της μας προσφέρει ένα τρίο (ένας άνδρας και μια γυναίκα) και ένα δυαδικό (σε ένα τζακούζι) και για το φινάλε δύο όργια.

Mes Meilleures Copines (2003)

Ένα όργιο διακόπτεται από έναν πυροβολισμό. Η ταινία συνεχίζει με έξι δυαδικές σκηνές, δύο λεσβιακά, ένα όργιο και ένα τρίο (δύο άνδρες & μια γυναίκα). Το φινάλε μας επαναφέρει και πάλι στην αρχική σκηνή. Προβλέψιμη κωμωδία που αδυνατεί να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Anatomy of Hell (2004)

Σε ένα γκέι μπαρ η πρωταγωνίστρια [η Amira Casar] επιχειρεί να αυτοκτονήσει και την σώζει ο Rocco Siffredi στον οποίο αρχικά κάνει στοματικό και έπειτα «προσλαμβάνει» για τέσσερεις νύχτες γεμάτες από εξωφρενικές σκηνές και εξαιρετική φωτογραφία.

Fuck Club (2005)

Μια σειρά από βαρετές δυαδικές σκηνές, με φωτεινή εξαίρεση δύο τρίο (αμφότερα με δύο άνδρες και μια γυναίκα), ένα λεσβιακό και δύο σκηνές fisting.

The Erotic Adventures of Aladdin X (2006)

Ο πρωταγωνιστής του τίτλου βρίσκει ένα τζίνι και αλλάζει εποχή. Όλα ξεκινούν με ένα δυαδικό (που ξεχωρίζει εξαιτίας των πλάνων point of view του αιδοίου και του πρωκτού) και συνεχίζουν με λίγο animation. Η υπερπαραγωγή αυτή (με τις ασυνήθιστα μεγάλες σε διάρκεια σκηνές) προσφέρει ακόμα άλλη μια σκηνή δυαδικού, ένα τρίο (ένας άνδρας & δύο γυναίκες) και ένα όργιο (με δύο άνδρες και τέσσερις γυναίκες).

Story of Sophia (2006)

Αυτή η υπερπαραγωγή [του Marc Dorcel] ξεκινά δυναμικά με ένα όργιο και τελειώνει εξίσου υπέροχα με ένα ακόμα. Στο ενδιάμεσο απολαμβάνουμε τρία τρίο (όλα με δύο άνδρες & μια γυναίκα) και μια τετράδα (δύο άνδρες & δύο γυναίκες).

Story of Virginie (2007)

Η ιστορία της «διαφθοράς» της πρωταγωνίστριας του τίτλου λαμβάνει χώρα μέσα σε μια έπαυλη και παρακολουθούμε μέσα από τις εξής σκηνές: δυαδικό με έναν κουκουλοφόρο, footjob, τρίο (μαζί με μια γυναίκα και έναν άνδρα), τετράδα (μαζί με έναν άνδρα και δύο γυναίκες) και εξάδα (μαζί με δύο γυναίκες και τρεις άνδρες).

Η υπόλοιπη ταινία δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πάρα το έξυπνο μοντάζ και την ωραία φωτογραφία (του Talpi).

Road Movix (2007)

Στην Ibiza μια παρέα γυναικών με αυτοκίνητο πολιορκείται από μια παρέα ανδρών με μηχανές. Από εκεί και μετά η ταινία είναι μια σειρά δυαδικών σκηνών, με εξαίρεση ένα τρίο (ένας άνδρας και δύο γυναίκες) και το αποκορύφωμα-όργιο στο οποίο συμμετέχουν τέσσερις άνδρες και ισάριθμες γυναίκες. Απίθανη φωτογραφία [του Wille Coyote] & εντυπωσιακό μοντάζ.

Yasmine a la Prison de Femmes (2007)

Η ταινία ξεκινά δυναμικά με ένα λεσβιακό τρίο και συνεχίζει με επτά δυαδικές σκηνές, εκ των οποίων οι τρεις είναι επίσης λεσβιακές. Για το φινάλε κρατά ένα τρίο με δύο άνδρες και μια γυναίκα.

Σπάνια περίπτωση μοντέρνου W.I.P. (Women In Prison) που διαθέτει ωραία μουσική και ηλίθιο make-up και ρούχα.

Casino, No Limit (2008)

Αυτή η μεγάλη σε διάρκεια ταινία με τις μεγάλες σε διάρκεια σκηνές, ξεκινά με ωραίους τίτλους αρχής και ένα δυαδικό που εξελίσσεται σε τρίο (δύο άνδρες & μια γυναίκα) μέσα σε ένα στρατόπεδο, και ένα λεσβιακό μέσα σε ένα καζίνο.

Στη συνέχεια παρακολουθούμε δύο δυαδικές σκηνές, εκ των οποίων η δεύτερη καταλήγει σε τρίο (με την προσθήκη ενός άνδρα στο σχήμα).

Στα μέσα της ταινίας συναντούμε ένα λεσβιακό, ένα δυαδικό, ένα τρίο (δύο άνδρες & μια γυναίκα) και ένα όργιο.

Για το φινάλε, το φιλμ αυτό μας έχει κρατήσει δύο δυαδικές σκηνές και ένα τρίο (δύο γυναίκες και ένας άνδρας) συνοδεία υπέροχης μουσικής.

Mademoiselle de Paris (2010)

Η ταινία ξεκινά με μια δυαδική σκηνή σε μια λιμουζίνα, και συνεχίζει με ένα τρίο (μια γυναίκα & δύο άνδρες – ένας εκ των οποίων φορά κράνος κατά το μεγαλύτερο κομμάτι της δράσης), ένα λεσβιακό και δύο ακόμα δυαδικές σκηνές.

Το αποκορύφωμα μας επιφυλάσσει δύο τρίο (το ένα με δύο άνδρες & μια γυναίκα και το άλλο με δύο γυναίκες και έναν άνδρα). Αξιοσημείωτοι είναι και οι εξαιρετικοί τίτλοι αρχής και τέλους.

Χρήστος Μουρούκης

Υπάρχουν φιλοσοφικές ταινίες; (Μέρος 2ο)

  Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, με τίτλο "Υπάρχουν φιλοσοφικές ταινίες;" και προτού επιχειρήσουμε να δείξουμε με παραδείγματα, τον τρόπο με τον οποίο ο κινηματογράφος μπορεί να φανερώσει την τάση του να σκέφτεται φιλοσοφικά, κρίνουμε σκόπιμο: 1) να μιλήσουμε για τη σχέση ανάμεσα στην (κινηματογραφική) εικόνα και τη σκέψη, και 2) να τονίσουμε την κεντρική σημασία που έχει για την δική μας προσέγγιση η έννοια της μορφής.

  Ο Rene Descartes (Ντεκάρτ) μίλησε για την διάκριση ανάμεσα στην έκταση και τη σκέψη, ή αλλιώς την ύλη και το πνεύμα, ή το σώμα και την ψυχή. Κατά τα λεγόμενά του, η σχέση μεταξύ τους είναι εξωτερική. Οτιδήποτε έχει έκταση (όπως το υλικό ανθρώπινο σώμα) δεν μπορεί να σκέφτεται. Η ψυχή είναι εκείνη που σκέφτεται, αποφασίζει, δίνει εντολές. Σώμα και ψυχή (έκταση και σκέψη) έχουν μια σχέση υπαγωγής. Το σώμα υπάγεται στην ψυχή. Η μια διατάζει, το άλλο εκτελεί.

  Με βάση αυτόν τον δυϊσμό έκτασης και σκέψης, μιλούμε συχνά για εικόνα και σκέψη στον κινηματογράφο. Οι κινηματογραφικές εικόνες προβάλλονται και εκτείνονται μπροστά στα μάτια μας και εμείς καλούμαστε να τις σκεφτούμε, να τις καταλάβουμε, να τις εξηγήσουμε, να τις βάλουμε σε μια σειρά για να βγάλουμε νόημα. Οι εικόνες εδώ νοούνται σαν επιφάνειες πληροφοριών. Ο σκηνοθέτης έχει απλώσει πληροφορίες πάνω τους και μέσα τους (την πλοκή, τους χαρακτήρες, τους διαλόγους, τα χρώματα, τις αλληγορίες, τα σύμβολα κλπ.) και εμείς καλούμαστε με τη σκέψη να οδηγηθούμε στην κατανόηση και την κρίση τους. Σε μια τέτοια λίγο-πολύ αντίληψη στηρίζεται και η γνώμη που λέει, ότι ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει με τον τρόπο του μιας ταινία (ανάλογα με τις γνώσεις του, την προπαιδεία του, την ικανότητα σύνθεσης κλπ.).

  Για να υπάρξει το έργο τέχνης πρέπει να διαχωριστεί, να παραιτηθεί από την αφηρημένη σκέψη. Όσο ο σκηνοθέτης σκέφτεται φιλοσοφικά, αλλά αφηρημένα, έννοιες όπως ο θάνατος, η επικοινωνία, η αποξένωση, ο έρωτας, η νοσταλγία, η μνήμη κλπ. μπορεί να αναπτύξει τη σκέψη του γράφοντας ένα ωραιότατο φιλοσοφικό δοκίμιο. Αν όμως αποφασίσει, ότι θέλει να γυρίσει μια ταινία για αυτά τα θέματα, δεν μπορεί να το κάνει όσο παραμένει στο επίπεδο της αφηρημένης σκέψης. Το αφηρημένο πρέπει να γίνει συγκεκριμένο, να αποκτήσει όψη, να γίνει ορατή εικόνα (μιας και ο κινηματογράφος είναι τέχνη των εικόνων). Μήπως όμως αυτό σημαίνει, ότι οι κινηματογραφικές εικόνες που ο σκηνοθέτης θα συλλάβει μέσα του (και έπειτα, με τη βοήθεια των τεχνικών μέσων του κινηματογράφου, θα προβάλλει σε εμάς εξωτερικά) έχουν παραιτηθεί από τη σκέψη;

  Καθόλου. Γιατί οι εικόνες αυτές συλλαμβάνονται από την κινηματογραφική φαντασία του δημιουργού. Και εδώ η φαντασία αποκτά προνομιακό ρόλο. Δεν είναι απλώς μια πηγή πλάνης, όπως θέλουμε να πιστεύουμε όταν την αντιπαραβάλλουμε στη νόηση αφού μόνο αυτή –η νόηση- μπορεί να κατακτήσει τη γνώση και την αλήθεια επειδή σκέφτεται, ενώ η φαντασία μπορεί απλώς «να φαντάζεται ό,τι θέλει». Η φαντασία είναι ο τόπος όπου θα συναντηθούν οι συγκεκριμένες αισθητές εικόνες που μας προσπορίζουν οι αισθήσεις, με την αφηρημένη σκέψη.

  Το συγκεκριμένο και το αφηρημένο συγκλίνουν και το αποτέλεσμα δεν θα είναι μια εικόνα τυφλή, ουδέτερη, που ζητά εξήγηση και νόημα από την σκέψη του θεατή που βλέπει την ταινία. Οι εικόνες και οι σκέψεις δεν είναι διαχωρισμένες μεταξύ τους, αλλά λιώνουν και ρέουν μαγματικά η μία μέσα στην άλλη σε ένα κοινό επίπεδο: εκείνο της ενύπαρξης και της εγκατοίκησης της σκέψης μέσα στις κινηματογραφικές εικόνες, στο επίπεδο των μορφών. Το αποτέλεσμα θα είναι μια στοχαστική μορφή, δηλαδή μια μορφή με στόχο δικό της, μια σκεπτόμενη μορφή που εκφράζει και φανερώνει το νόημά της. Δεν απαιτεί πάντα μια εκ των έξω εξήγηση και νοηματοδότηση.

  Η μορφή είναι μια επιφάνεια που πάλλεται. Δεν είναι μια ψυχρή είκόνα. Είναι σαν την επιφάνεια της θάλασσας που ηρεμεί ή φουρτουνιάζει ανάλογα με τις δυνάμεις, τα ρεύματα και τις εντάσεις που κινούνται στον βυθό της θάλασσας. Είναι σαν την επιφάνεια του προσώπου μας, που είναι βεβαια μια υλική επιφάνεια, αλλά πάλλεται - εκφράζει τις εντάσεις των συναισθημάτων και των σκέψων που γενιιούνται και κινούνται στο εσωτερικό του ανθρώπινου ψυχισμού.

  Η κινηματογραφική φαντασία και η απόβλεψη ενός δημιουργού, είναι τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να μετατρέψουν μια κινηματογραφική εικόνα, από επίπεδη επιφάνεια πληροφοριών -τις οποίες η νόηση καλείται να δικαιολογήσει, να στοιχήσει και να εντάξει στον λογικό ειρμό μιας πλοκής προκειμένου να τις καταλάβει- σε μια επιφάνεια όχι απόλυτα τεντωμένη, αλλά που σκιρτά κάτω από την πίεση μιας εσωτερικής αναγλυφικότητας, δηλαδή να τη μετατρέψει σε μια στοχαστική μορφή, που φανερώνει –εικονογραφώντας στο χώρο- ποιότητες, εντάσεις, τροπικότητες και διαθέσεις της κίνησης και της σκέψης. Η μορφή δεν είναι το τυχαίο ένδυμα ενός περιεχόμενου, αλλά φανερώνει ένα νόημα απόλυτα δικό της, το οποίο καλούμαστε όχι απλώς να καταλάβουμε, αλλά να νιώσουμε ριζικά.

  Αυτή η τελευταία πρόταση δείχνει να υπονοεί μια διάκριση ανάμεσα στο ‘καταλαβαίνω’ και το ‘νιώθω’. Τι είδους διάκριση μπορεί να είναι αυτή; Πόσο σημαντική μπορεί να είναι για τη θέαση και τη βίωση μιας κινηματογραφικής ταινίας; Πώς μπορεί να επηρεάσει την κριτική μας για μια ταινία;

Γιώργος Παυλίδης